Op 17 mei ging ik naar de huisarts met een bultje onder mijn kin, een opgezette lymfeklier. Het bultje zat er al twee weken, maar het werd niet minder dus ik ging toch maar even naar de dokter. Voor de eerste keer naar de huisarts in Utrecht, een kort bezoekje om 8.15 op woensdagochtend. Verder had ik nergens last van, dus de dokter dacht dat het niets was. Voor de zekerheid moest ik even bloed gaan prikken, ze zou me vrijdagmiddag bellen.
Ik maakte me totaal niet druk en genoot in het park van de warmste 17 mei ooit. Dat telefoontje kwam eerder dan gepland.. Ik werd gebeld door mijn huisarts. Staand met mijn mobiel in m’n hand en omringd door de geur van barbecues en het geluid van lachende studenten vertelde ze dat ze slecht nieuws had. De bloeduitslagen waren zeer verontrustend en ik moest meteen naar het UMC. Er was een kans dat ik leukemie had en moest spullen meenemen om te overnachten.
Dat dus.. Tranen rolden over mijn wangen, maar het drong totaal niet tot me door, gelukkig was ik niet alleen. Thuis verruilde ik mijn jurkje voor een kort broekje en shirtje, verder nam ik geen spullen mee want ik ging toch zeker niet blijven. Achteraf was dat de laatste blik op mijn studentenkamer. Op de fiets naar het UMC belde ik mijn ouders, ik weet niet meer precies wat ik vertelde, maar in ieder geval niet wat de huisarts mij had verteld. Ondanks dat ik ‘het woord’ nog niet had genoemd kwamen ze er meteen aan.
Aangekomen bij de Eerste Hulp werd ik meteen geholpen. Er werden wel vijftien buisjes bloed geprikt en er werden nog wat verdere onderzoeken gedaan. Na lang wachten kwamen er een aantal dokters binnen die me vertelden dat ik leukemie had. De schok was op dat moment niet heel groot, omdat de huisarts ‘het woord’ ook al had genoemd. Maar wat hield het in? Ik kende het alleen van de film My Sister’s Keeper, en het enige wat ik me van die film herinnerde was dat ik met mijn zus en moeder lag te huilen op de bank en het niet heel goed afloopt.
Zoals de huisarts ook al had gezegd, moest ik meteen in het ziekenhuis blijven. Een verpleegkundige bracht mij naar de afdeling Hematologie, naar ‘mijn’ kamer. De volgende dag zou ik vroeg een beenmergpunctie krijgen om te kijken wat voor soort leukemie het was, en dan zou de behandeling meteen starten. Ik moest me voorbereiden op een lange, hele lange periode van ziekenhuis, chemo, ziekzijn en herstel. Welke behandeling ik ook zou krijgen, ik moest rekenen op anderhalf jaar. Achteraf ben ik blij dat de huisarts mij aan de telefoon al had gezegd dat het zo ernstig was, het was super mega heftig, maar wel duidelijk en zo kon ik het onbewust al een beetje in me opnemen.
Van de een op andere dag werd ik weggerukt uit mijn oude vertrouwde leventje, nooit meer zal het worden als toen. ♡
